Раз сказала Совесть человеку, что он не прав, другой, третий. Надоела человеку Совесть, и он решил избавиться он неё. Да не на день или два, а навсегда.
Думал человек, думал, как это сделать, и придумал.
— Давай, — говорит, — Совесть, в прятки играть!
— Нет, — отвечает та. — Ты меня всё равно обманешь, подглядывать будешь.
Притворился тогда человек больным и говорит:
— Занедужил я что-то. Принеси-ка мне из погреба молочка.
Не смогла отказать ему в этом Совесть. Спустилась в погреб. А мужик прыг из кровати, и закрыл её.
Позвал он на радостях друзей и с лёгким сердцем: одного обманул, другого обидел, а когда они стали обижаться, и вовсе выгнал всех вон. И никаких тебе угрызений, никаких попрёков. Хорошо на душе, спокойно.
Хорошо-то хорошо, да только прошёл день, другой, а чего-то стало не хватать человеку. И через месяц он понял чего — совести. И такая тут тоска на него навалилась, что он не выдержал и открыл крышку погреба.
— Ладно, — говорит, — выходи. Только теперь не командуй.
А в ответ молчание.
Спустился человек в погреб: туда, сюда — нет нигде Совести. Видно, и впрямь избавился от неё навсегда. Зарыдал человек:
— Как же я теперь без Совести жить-то буду?
И вдруг слышит тихий-претихий голос. Не из погреба голос, а из сердца:
— Здесь я.
Позвал человек на радостях друзей, извинился и такой им тут пир устроил. Все думали, что у него день рождения, и поздравляли его с этим. А он и не отказывался, и Совесть не возражала. И совсем не потому, что боялась опять оказаться в подвале.
Մի անգամ խիղճը ասաց մարդուն, որ նա սխալ է, երկրորդ, երրորդ։ Զզվացրեց խիղճը մարդուն, և նա որոշեց ազատվել դրանից։Եվ ոչ մի կամ երկու օրով , այլ ընդմիշտ։
Մտածեց մարդը, մտածեց, թե ոնց դա անի, և վերջապես հասկացավ․
-Արի, — ասաց խղճին,- պահմտոցի խաղանք։
-Ոչ, — պատասխանեց նա, — մեկ է դու ինձ կխաբես, թաքուն կնայես։
Այդ ժամանակ մարդը հիվանդ ձևացավ և ասաց․
-Հիվանդացել եմ ոնցոր, նկուղից ինձ կաթ կբերե՞ս
Չկարողացավ դրանում մերժել նրան։ Իջավ նկուղ։ Իսկ տղամարդը թռավ մահճակալից ու փակեց նրան։
Նա ուրախ կանչեց իր ընկերներին ու հանգիստ սրտով ․ մեկին խաբեց, մյուսին նեղացրեց, իսկ երբ նրանք սկսեցին նեղանալ վռնդեց բոլորին ։ Եվ ոչ մի զղջում , ոչ մի նախատինք: Հոգին հանգիստ էր։
Լավ, լավ, բայց անցավ ընդամենը մեկ օր, մեկ այլ օր, և ինչ-որ բան սկսեց պակասել մարդուն։ Եվ մեկ ամիս անց նա հասկացավ, որ դա խիղճն է: Եվ հետո այնպիսի փափագ ընկավ նրա վրա, որ նա չդիմացավ ու բացեց նկուղի կափարիչը:
Լավ, — ասաց, — դուրս արի: Ուղղակի հիմա մի ղեկավարիր:
Որպես պատասխան լռություն ստացավ:
Մարդն իջավ նկուղ. Այնտեղ, այստեղ փնտրեց, ոչ մի տեղ խիղճ չգտավ: Ըստ ամենայնի, նա իսկապես ազատվեց նրանից ընդմիշտ: Մարդը արտասվեց:
-Հիմա ինչպե՞ս եմ ապրելու առանց խղճի:
Եվ հանկարծ նա լսում է հանդարտ, հավակնոտ ձայն: Ոչ թե նկուղից, այլ սրտից.
-Ես այստեղ եմ:
Տղամարդը կոչ արեց ուրախացնել իր ընկերներին, ներողություն խնդրեց և նրանց համար այստեղ նման խնջույք կազմակերպեց: Բոլորը կարծում էին, որ դա իր ծննդյան օրն է, և շնորհավորեցին նրան այդ կապակցությամբ: Եվ նա չմերժեց, և խիղճը դեմ չեղավ: Եվ բնավ ոչ այն պատճառով, որ նա վախենում էր կրկին հայտնվել նկուղում:
Նա ուրախ կանչեց
Մի մարդ իջավ նկուղ. Այնտեղ, այստեղ — ոչ մի տեղ խիղճ չկա: Ըստ ամենայնի, նա իսկապես ազատվեց նրանից ընդմիշտ: Մարդը արտասվեց:
-Հիմա ինչպե՞ս եմ ապրելու առանց խղճի:
Եվ հանկարծ նա լսում է հանդարտ, հավակնոտ ձայն: Ոչ թե նկուղ մառանից, այլ սրտից.
-Ահա ես:
Նա ուրախ կանչեց իր ընկերներին, ներողություն խնդրեց և նրանց համար այստեղ խնջույք կազմակերպեց: Բոլորը կարծում էին, որ դա իր ծննդյան օրն է, և շնորհավորեցին նրան այդ կապակցությամբ: Եվ նա չմերժեց, և խիղճը դեմ չեղավ: Եվ բնավ ոչ այն պատճառով, որ նա վախենում էր կրկին հայտնվել նկուղում: